Bojan K.
U prepunoj sali parohijskog doma crkve sv. oca Nikolaja u Borči, 12 januara nakon bdenija je održana promocija knjige „Srpska duša“ mlade borčanke Aleksandre Milovanović.
Poput zvuka crkvenih zvona koji pozivaju narod da se okupe na molitvi, zvuci gusala Saše Laketića koji je otvorio ovo veče su nas pozvala da se okupimo na ovoj duhovnoj mobi. Uz blagoslov sveštenika veče je moglo početi…
Pesnik Božidar Glogovac nas je kroz stihove upoznao sa likom i delom Aleksandre Milovanović:
„Ta mlada, otmena dama koja je tek zakoračila u svijet odraslih i svojim stasom i glasom svoju djevojačku čednost stavlja na pijedestal sa koga nečujnim akordima svoje pjesničke duše traži svijetlo nad ovim današnjim oblačnim i tmurnim nebom što se nadvilo nad srpski rod.
A kada se oglašavaju crkvena zvona – znadni te da je tu negde ona – ta dražesna srpska poetesa, to uzvišeno mlado biće koje se u molitvenoj tišini nada da se njen srpski rod konačno prozove, dozove i odazove.
I dok većina njenih vršnjakinja uživa u turbo zvucima neke tuđe muzike sa pobrkanim i haotičnim ritmom ona se divi umilnim zvucima sa guslarstih struna i tak svojoj pjesničkoj duši dodaje pomalo boje sa neskrvinim ponosom što pripada srpskom soju.
Pa onda nije čudo što ova mlada dama kroz svoju poeziju drži lekcije gdje i mnoge umne glave posrću pred saznanjem da postoji tako mlada djevojka koja je našla ishodište u Svetosavskoj, Pravoslavnoj tradiciji kao glavnom odredištu srpskog identiteta.
Aleksandra Milovanović kroz svoju poeziju toči lament svojim precima, duboko zahvalna za svoje pravilno odrastanje. Ali to je njoj malo. Njena pesnička muza u mladalačkom zanosu prečicom pohita u „Veliku Arenu“ gdje se drži slovo o srpskom pitanju danas i istrese rukovet pjesama, namjenjenih ponajpre onima koji su ponavljači iz predmeta koji se zove: Nacionalna istorija. Malo je danas pjesnika u srpskom rodu koji pišu patriotsku i rodoljubivu poeziju. A pjesme Aleksandre Milovanović u ovoj zbirci od prve do poslednje imaju rodoljubivi naboj i snažni patriotski prizvuk.
Zabrinuta za sudbinu naroda kome i sama pripada svojim istančanim stihovima do prefinjenosti u isto vrijeme i
klikuje i opominje. Skoro isključivo osmerac je forma kojom uobličuje svoje pjesme. Strogo drži do metrike sloga, a rimom ukrašava i onako estetski dotjerane strofe.
Ali sve bi to bilo sladunjavo da nije snažnih poruka koje se kao vezivno tkivo protežu iz stiha u stih. Sve u svemu Aleksandra Milovanović, ova dražesna mlada srpska poetesa je zaslužila pjesničko ime, a ako se po jutru dan poznaje nadati se da će nad srpskim nebom u sazvežđu poezije zasijati jedna nova pjesnička zvijezda na radost i polzu svog srpskog naroda.“
Željko Čurović je svojom besedom dao divnu sliku o srpskim majkama, sestrama, suprugama, koje su kroz vekove ponosno rađale junake srpskom rodu o kojima Aleksandra i peva :
„Orden pjesmom dodeljujem
Đevojkama roda moga
Što stajahu vekovima
Svaka do junaka svoga.
U desnici sablju nosi
Đevojka mu s’ leve strane,
Ispraća ga, verno čeka,
Kad se vrati vida rane!“
Đorđije Tanović, narodni guslar, je dodao još malo melodije sa struna gusala koja su razgalila srca prisutnih. Takođe, niko nije mogao ostati ravnodušan kada su Milena, Stojka i Marija, tri sestre, poput srpskih vila zapevale.
Ponosni na ovu mladu borčanku, slušaoci su bez daha ispratili i poslednji minut programa. Uz pesmu smo se razišli s obećanjem da je ovo prvo u dugačkom nizu ovakvih večeri u Borči.
